Week 12 18 juni –25 juni
In Elba meren wij af in Portoferraio. Het is inmiddels maandag, dus veel musea dicht. De villa van Napoleon in het binnenland dus ook, maar zijn huis in de stad niet. Napoleon valt mij mee. Hij heeft veel gedaan om de bevolking van dit eiland uit de middeleeuwen te halen. Daarna zeilen wij om het eiland heen. Een staaldraad van het zwaard breekt af, maar er zijn er nog drie reserve. Het is warm, zelfs naar Italiaanse standaard en er wordt veel gezwommen. De haven in Campo di Golfo, aan de zuidkant, wordt hersteld dus wij ankeren in de baai. Wonderschoon bij vrijwel volle maan en slechts gezelschap gehouden door een paar andere ankerende schepen, waaronder twee Nederlandse. Wel gaat vrijwel iedereen ’s nachts een keer zijn bed uit om te kijken hoe het met de wind zit en of we wel op onze plaats blijven liggen. Dat is het nadeel van ankeren. De volgende dag naar Castiglione. We komen om 7 uur aan en om 8 uur blijkt de dokter spreekuur te houden voor noodgevallen. Arnold gaat daarheen en ik leg in mijn beste Italiaans uit dat hij gevallen is, waarschijnlijk een rib heeft gekneusd, maar zijn arm niet meer kan bewegen. Het consult is weer gratis. Hij moet de volgende dag met de bus naar het ziekenhuis 23 km verderop. Joseph vaart door naar Talamone. Arnold en Bert zijn een hele dag in een ziekenhuis geweest, dat wij gemakshalve maar Lambarene zullen noemen. Veel heftige Italianen die slechts Italiaans spreken. Vooroorlogse röntgenapparatuur, waar wel uit bleek dat de kop van de arm is gescheurd. Met een mitella om komt de patiënt weer aan boord. Alleen rust helpt. Pluspunt: de bus kost hier slechts 1,60 € voor 23 km! Varend naar onze volgende bestemming (Porto Ercole) komen wij een groot huis aan de waterlijn tegen dat te koop staat. Wij bezien het eens met de verrekijker, maar het valt ons tegen. Familie Oranje zal een andere koper moeten zoeken.
De volgende dag bij het invaren van de volgende haven Civitavecchia varen wij langs een boeitje die de vissers gebruiken om hun netten te markeren. Dit blijkt echter iets anders. 20 meter achter ons zien wij gelukkig een duiker boven water komen, die met een lijn aan het boeitje vast zat en daar met een harpoengeweer onder water bezig was vis te vangen. Midden voor de haveningang en zonder uitkijk. Hij werd door de lijn, die achter onze boeg bleef hangen, boven water getrokken. Wij verontschuldigen ons, maar vloeken hem ook stijf. Als de lijn niet was blijven hangen, had onze schroef het touw opgewonden en de man er in getrokken. Je moet er niet aan denken.
‘s Avonds afscheidsdiner met deze bemanning; er zijn alweer twee weken om!
Week 13 25 juni - 2 juli
Rolf en Klasien Gerssen komen aan boord en met hun huurauto rijden Gert en Simone weer naar hun eigen auto bij La Spezia. Varen naar Santa Marinella, een leuk klein haventje. Daarop naar Fiumicino, dat naast een grote vissershaven ook een luchthaven kent (zoals iedereen weet). Dat zullen we de hele nacht horen. De vismarkt blijkt er ook de hele zondag open, dat komt goed uit. Het meisje dat nog drie leuke tongetjes heeft liggen, heeft er geen citroen meer bij. Die moet ik bij de buurman kopen, die er een heel drama van maakt in de richting van zijn buurvrouw. “Van de week kreeg ik nog geen blaadje tijm van jou!” Alleen een knipoog in onze richting maakt ons duidelijk dat het een toneelstuk is. Maar de citroen krijgen wij daarna met een groots gebaar voor niets. Gelukkig is mijn Italiaans inmiddels zo, dat ik de grote lijn kan begrijpen.
De volgende haven is Nettuno, een moderne haven bij een hooggelegen middeleeuws ommuurd stadje. Als we de volgende morgen daar wegvaren, op weg naar San Felice Circeo, worden we al gauw achtervolgd door een patrouilleboot met gillende sirenes. Wij staan op het punt een militaire zone binnen te varen. Nu hadden we wel explosies gehoord, maar al zo vaak langs steengroeves gevaren, dat we er niets achter hadden gezocht. Ik voel me dan meteen schuldig dat ik kennelijk niet goed op de kaart had gekeken, maar het stond er gewoon niet op, en ook niet in de Pilot. Zeker militair geheim. We moeten 6 mijl omvaren, maar dat geeft niet, er komt weer wind en we scheuren er met 5 knoop door. Aangekomen blijkt de haven overvol, dus in de baai voor anker. En de volgende morgen met de bijboot boodschappen doen.
De volgende dag is het weer de gebruikelijke routine. Met de zonnetent op en de motor aan wegvaren, want er is dan nog geen wind. Dan steekt op een gegeven ogenblik, als het land begint op te warmen en de zee nog niet een windje uit zee op. Die staat, omdat wij langs de kust varen, dus loodrecht op onze vaarrichting. Dan kan de halfwinder bij en, als van het grootzeil extra snelheid wordt verwacht, gaat eerst de zonnetent er af en dat ook omhoog. En zo komen we die dag in Formia.
De volgende dag zal echter anders lopen. De wind staat tegen en blijft dat de hele dag doen. De zee wordt steeds holler. Kruisen heeft geen zin, we zagen dat een scherp jacht ook niet vooruit kwam en dan hoeven wij het helemaal niet te proberen. Op de motor dus, maar de snelheid wordt steeds lager. Soms zelfs onder de twee knoop. Op die manier gaan we Ischia (bijna 40 mijl verder) niet halen voor middernacht. Een haven halverwege wordt in de zeilgids aangegeven als “harbour reported destroyed”. Via de marifoon Kanaal 16 in het Engels en Italiaans gevraagd of Coppola Pinetamare open is of dicht. Niemand neemt de moeite om hierop te antwoorden. Als de haven dicht blijkt zullen we terug moeten naar Formia en het een andere dag nog eens moeten proberen. Uiteindelijk bel ik een vriendin in Rome met de vraag om het uit te zoeken. Na een half uur belt zij mij om te zeggen dat de haven open is, dat wij verwacht worden en dat er een soort alarm is uitgegaan omdat men dacht dat wij in nood waren. We moesten wel melden als we veilig zouden zijn aangekomen. Dat hebben we om 18.00 uur gedaan. Het blijkt een hele beschutte haven en dat is maar goed ook, want we zijn nog niet binnen of er wordt windkracht 7 voorspeld. Dat blijft het de hele volgende dag en we gebruiken die voor wat onderhoud en reparaties. Onder andere boven in de mast, die daarvoor omlaag moet. Het ziet er naar uit dat een vitale stalen ring, waaraan alle stagen vastzitten 5 centimeter naar beneden is geschoven. Daarboven blijkt ook nog een klein rot stukje hout te zitten. Niet zo gek, van de mast weten we zeker dat hij meer dan honderd jaar oud is. Van het geheel krijg ik goed de schrik en we gaan er eens goed naar kijken.
De ring lijkt bij nader inzien echter niet naar beneden geschoven te zijn. Uit alles blijkt dat hij ooit een keer naar boven geschoven is geweest. En dan herinner ik mij het verhaal van een neef die twee maanden geleden met de mast omlaag onder een brug doorvoer zonder dat de mast in de allerlaagste stand lag en de brug raakte, waardoor het toplicht kapot ging. Waarschijnlijk is deze ring toen tegen de brugrand gebotst en omhooggeschoven. Bij het rechtop zetten van de mast is de ring weer teruggeschoven. Gelukkig zijn we met twee Delftenaren aan boord om deze prettige conclusie te kunnen trekken. Het rotte stukje hout wordt uitgehakt; er is nieuw hout en epoxy aan boord. We gaan aan de gang en dan is het sterker dan het origineel!
Het is inmiddels vrijdagavond en met de laatste trein uit Rome komen Sietse, de jongste zoon van Rolf en Klasien, en zijn vriendin Annabet die daar per Virgin waren ingevlogen.
Week 14 2 – 9 juli
Op het Isola d’Ischia vallen wij voor het eerst in handen van de maffia. Om midden in de haven aan een boei te mogen liggen, zonder enige voorziening, moeten wij 90 Euro betalen, anders worden wij losgegooid. Veel toeristen. De volgende dag op het Isola di Procida een veel leuker haventje met vriendelijke havenmeester, die slechts 40 € rekent, maar ons waarschuwt voor Elba waar het 110 € zal zijn. Met de halfwinder op scheuren wij de volgende dag naar Capri, waar wij nog net een plaatsje krijgen aan de buitensteiger. Wij gaan met de funiculaire naar het stadscentrum boven en maken een wandeling. Een dag later gaan we heerlijk op fok en grootzeil met 4,5 knoop naar Napels. Prachtig gezicht op de Vesuvius en op de bebouwde baai van Napels met avondzon. Wij blijven daar een paar dagen liggen omdat Rolf, Klasien en de kinderen Napels en Herculaneum willen zien en Frits nog een dagje naar Nederland moet voor nog een zakelijke afhandeling.